Kaf Dağına Mektup

Kaf Dağına Mektup

Sevgili,

Vakit geçmek bilmiyor bu zindanın içinde.

Felah yaklaştıkça uzaklaşıyor benden. Elimi attığım her yer cansız, asırlardır yağmur düşmemiş gibi susuz, kupkuru. Ne güneş hakkını veriyor sabahın, ne de ay merhem oluyor örtünün altına gizlenmiş yaralarıma. Yeryüzüne ulaşmayı bekleyen bir tohum misali debeleniyorum, kaskatı bir kabukla savaşıyorum. Gücüm tükeniyor, kan ve tere karışmış ümidim dökülüyor bedenimden. Issız kalabalıkların gürültüsü kulaklarımı patlatıyor, gördüklerim gözlerimi kör ediyor. Yine de yaşıyorum hâlâ, her şeye rağmen. Kaybettiğim onca şeyin içinde bir tek vaktim tükenmiyor. 

Bir de yalnızlığım var, hiç bitmiyor sevgili. İçimde gizliden gizliye büyüyen, beni sarıp sarmalayan zehirli bir sarmaşık gibi; sessizce, sinsice kök salıyor. Elimi kolumu sıkıca bağlıyor, esir alıyor tümüyle ruhumu ve bedenimi. Ve çok güçlü sevgili, benden alıyor kuvvetini. Ben ise başa çıkamıyorum onunla, çünkü sen yoksun. Sen oradasın, benim delicesine koşarak varmaya çalıştığım, ama ulaşamadığım noktadasın. Ilık meltemlerin estiği, aydınlıkların kuşattığı, hayallerin erişemediği bir rüyadasın. Hangi uyku getirir beni senin yanına yahut hangi gerçek açabilir vuslat kapısını, bilmiyorum. Ben içimde biriken sonsuz hasreti biliyorum. Varlığım sanki senin içinde yoğrulmuş gibi, seni özlemek vücud bulmuşluğumun nedeni imiş gibi. Sana kavuşmak hem dünmüş, hem de asırlar sonraymış gibi. 

Bekliyorum, sevgili. Toprağın yağmuru, bebeğin annesini, ölümün hayatı beklediği gibi bekliyorum. Ben tükettikçe çoğalan zamanın bitmesini bekliyorum. Sen canlanınca içimde; şu kapkara zindan bile anlam kazanıyor, yalgınların çorak benliğime çare olacağına inanıyorum. Bir genç kızın çeyiz hazırlığı gibi hummalı, sabırsız bir telaşla yaşıyorum. Tüm acelelerim sana, adımlarımın hepsi sana. İçimde büyüttüğüm bir umudum var hâlâ, sevgili, vuslatı bekliyorum.

Esir kaldım bu diyarda, ey sevgili, kurtar beni.